Λαχανόπιτα

Σήμερα ήθελα κάτι ακόμα για συμπλήρωμα στο τραπέζι. Υπάρχουν φορές που κολλάω. Άρχισα, πρωί - πρωί την έρευνα. Έλεγχος στα ψυγεία και τότε το είδα! Όχι ένα αλλά τρία λάχανα με κοίταζαν προκλητικά. Μα τι στο καλό σκέφτηκα και πήρα τόσα λάχανα; Λάχανο! Λάχανο σαλάτα με μπόλικο καρότο και λεμόνι, λάχανο γιαχνί, λαχανόρυζο, λαχανοντολμάδες οι ασύγκριτοι και τότε θυμήθηκα αυτό το κάτι που κάνει τη διαφορά. Στη συλλογή μου υπάρχει μια συνταγή που ολοκληρώνει την πανδαισία της γεύσης του λάχανου. Η συνταγή της Ρεγγίνας της κεφαλλονίτισσας φίλης μου. Πίττα! Τι άλλο; Όπως ήδη καταλάβατε, έχω ένα κάτι τις με τις πίττες...  Αυτό είναι και τρέχοντας αναψοκοκκινισμένη από την ανακάλυψη της ημέρας βρήκα τη συνταγή. Λαχανόπιτα!

Τσουκνιδόπιτα

Οι γλάστρες μου με τόση υγρασία έχουν γίνει καταπράσινες. Τα φυτά που τις κοσμούν, τσουκνίδες με λαμπερό υγιέστατο πράσινο χρώμα. Ακόμα θυμάμαι τον πόνο και το τσούξιμο, με το οποίο με αποζημίωσε μια όμορφη λαχανί τσουκνίδα όταν την έκοψα για να συμπληρώσει την αρμονία του μπουκέτου μου. "Μισητή" αλλά σούπερ ωφέλιμη και μπορώ να πω και νόστιμη.
Ο Ιπποκράτης (460 – 375 π.Χ.) την θεωρεί φυτό “πανάκεια” (για όλες τις ασθένειες) και σήμερα ύστερα από 2 500 χρόνια δεν αμφιβάλει κανείς  ότι η Τσουκνίδα είναι από τα πιο θαυματουργά και χρήσιμα φαρμακευτικά φυτά, που δεν χρειάζεται να ψάξουμε στην άκρη του κόσμου για να τα βρούμε και η χρήση της πέρα από την ευεργετική δράση δεν παρουσιάζει καμιά παρενέργεια, ανεξάρτητα από την δόση χρήσεως της.

Σκέφτηκα, λοιπόν, κρίμα να πάει χαμένη τόση όμορφη πρασινάδα, ας φτιάξω μια πίττα και στη θέση των χορταρικών θα βάλω τσουκνίδα.

Πίττες

Ο χειμώνας αγαπά τις σούπες και τις πίττες αλμυρές ή γλυκές. Οι πίττες μπορούν να αποτελούν  ένα ολοκληρωμένο γεύμα ή να συμπληρώνουν το κύριο πιάτο. Εμείς τις τιμούμε ιδιαίτερα. Μας αρέσουν σε όλες τους τις μορφές. Τα μικρά τις προτιμούν με φύλλο κρούστας και οι μεγάλες με παραδοσιακό χειροποίητο. Κάποιες φορές, έτσι για αλλαγή, χρησιμοποιώ ζύμη κουρού ή πιροσκί. Οι φίλες μου δεν καταλαβαίνουν πως αντέχω, λένε, τη δοκιμασία του παραδοσιακού φύλλου. Είναι απλά θέμα συνήθειας και λίγο πολύ εμπειρίας. Το προτιμώ γιατί είναι πιο νόστιμο και αναδεικνύει τις γεύσεις του γεμίσματος. Η ετοιμασία της ζύμης είναι απλή, εύκολη και γρήγορη. Για να το ανοίξουμε δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη δεξιοτεχνία. Μικρότερη έχοντας κληρονομήσει τον πλάστη της γιαγιάς, μπορώ να πω ότι μου ήταν ακόμα πιο εύκολο. Τον αντικατέστησα με άλλον από αυτούς τους καινούργιους, μετά από κάποια μετακόμιση και μπορώ να ομολογήσω ότι με νευριάζει, λίγο. Η δύναμη της συνήθειας βλέπετε. Σας έχω πολλές νόστιμες συνταγές μια ολόκληρη συλλογή.

Η μαγική χώρα της Τζιάς

Η Κέα είναι μια ανάσα δρόμο από την Αθήνα. Η ταλαιπωρία είναι μέχρι να φθάσει κανείς στη Ραφήνα. Από την στιγμή που μπαίνουμε στο φέρυ, φθάσαμε.
Οφείλει το σημερινό της όνομα στον Κέω από την Ναύπακτο, ήρωα που κατέλαβε το νησί. Είναι γνωστή ακόμα και ως Υδρούσα, Κέως, Κεία, Cia, Cea. Όμως, εξαιτίας τοπικής διαλέκτου, έχει πλέον επικρατήσει να λέγεται Τζιά.
Το εσωτερικό της Τζιάς εντυπωσιάζει με την πλούσια χλωρίδα, τα σπάνια είδη φυτών και τις αμέτρητες καλλιέργειες. Τα δάση βασιλικής βελανιδιάς, που είναι μοναδικά στις Κυκλάδες, δημιουργούν ένα αξέχαστο τοπίο. Στο νησί ευδοκιμούν πολλά βότανα, αρωματικά φυτά και όμορφα αγριολούλουδα. Πλούσια βλάστηση μπορεί κανείς να θαυμάσει και στο βυθό.

Γλυκό ψυγείου με γιαούρτι

Πόσες φορές, συνήθως μετά το φαγητό αισθανόμαστε την ανάγκη για γλυκό!!! Εγώ μπορώ να σας ομολογήσω ότι αυτή μου η ανάγκη είναι καθημερινή, μη πω και δυο – τρεις φορές την ημέρα. Συχνά προτιμώ τα γλυκά από το φαγητό. Το μόνο μου πρόβλημα τώρα που μεγαλώνω είναι οι πόντοι,  που ίσως προστεθούν στην περιφέρεια. Ψάχνοντας στις συνταγές της μαμάς και της γιαγιάς βρήκα μερικές light συνταγές. Χθες λοιπόν διάλεξα μια που είχα χρόνια να γευτώ. Μια υπέροχη σε γεύση συνταγή για γλυκό ψυγείου με γιαούρτι και μπισκότα. Είναι εύκολη, άρεσε σε όλους και ταιριάζει σε όλες τις εποχές.  
Χρειαζόμαστε:
2 πακέτα μπισκότα πτι μπερ
2 κουτιά ζελέ ότι μας αρέσει (εγώ χρησιμοποίησα ροδάκινο)

Μελαχρινά αμυγδαλωτά

Μικρές λαχταριστές μπουκιές γεμάτες αγάπη. Τα αμυγδαλωτά είναι ένα αγαπημένο παραδοσιακό παρασκεύασμα σε όλο το Αιγαίο. Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος παρασκευής. Φτιάχνονται για να καλωσορίσουν νέες ζωές, νέα ονόματα, νέα ξεκινήματα. Παλιότερα προσφερόταν στους γάμους και τα βαφτίσια αντί για την καθιερωμένη μπομπονιέρα με τα κουφέτα. Γίνεται με αμυγδαλόπαστα και στέκεται καμαρωτό ντυμένο νύφη στα λευκά. Αγαπημένη παραλλαγή στην Τζιά είναι τα μελαχρινά, που γίνονται απλά με την προσθήκη κακάου ή σοκολάτας στην βασική συνταγή.
Η συνταγή που αρχικά χρησιμοποίησα και μου την έδωσαν ως παραδοσιακή είναι αρκετά διαφορετική από αυτή που τελικά κατέληξα και σας δίνω.  Τα υλικά είναι ακριβώς τα ίδια με εξαίρεση τις ποσότητες και το νερό. Ετοιμάζουν ένα μίγμα με Αμύγαλα - κακάο(αν είναι μελαχρινά) - 5 κουταλιές ζάχαρη και 2 κουταλιές φρυγανιά. Στο μίγμα προσθέτουν λικέρ μαστίχας (όσο πάρει) τα μουλιάζουν καλά και μετά τα πλάθουν. Λένε ότι το μυστικό είναι το καλό μούλιασμα. Όσο και αν τα μούλιασα το μίγμα ήταν αδύνατον να πάρει σχήμα και να το κρατήσει. Για να πετάξω τα υλικά, ούτε λόγος. Θυμήθηκα λοιπόν τα τρουφάκια και έφτιαξα ένα σιρόπι, πρόσθεσα σταδιακά αρκετή τριμμένη φρυγανιά και το αποτέλεσμα έγινε ικανοποιητικό. Μετά από μερικές ακόμα δοκιμές μου έδωσαν πεντανόστιμα αμυγδαλωτά λευκά ή μελαχρινά ανάλογα με την διάθεση. Η διάθεση με οδήγησε να παίξω και με το ντύσιμό τους, τρούφα, ζάχαρη άχνη ή σκόνη αμύγδαλου που τα κάνει να μοιάζουν με τρουφάκια και γίνονται πιο ελκυστικά στα παιδιά.